یکی از چالش های پژوهشگران برای انتشار پژوهش ها، انتخاب درست نشریه است. ارسال مقالات به نشریاتی که ارتباط موضوعی کمتری با پژوهش انجام شده دارند، همزمان باعث اتلاف وقت پژوهشگر و نشریه میشود. معمولا نشریه مدت زمانی را صرف بررسی اولیه مقاله می کند و اگر طی این فرایند مقاله رد شود، بایستی مجددا این فرایند توسط نویسنده برای نشریهای دیگر تکرار شود. زمان تصمیمگیری و اعلام نظر اولیه سردبیری به نویسنده، معمولا فرآیندی طولانی است. مواردی مانند عدم تطابق و تناسب موضوعی مقاله با حوزه موضوعی نشریه، دلیل اصلی رد بسیاری از مقالات است. از اینرو، ارسال مقاله به نشریات غیرمرتبط، علاوه بر اینکه باعث اتلاف زمان پژوهشگر می شود، ممکن است باعث از دست رفتن تازگی و نوآوری یافته های پژوهش شود. چنین مواردی باعث شده تا سیستم های پیشنهاد دهنده (Recommender System)در نشریات، در دستور کار قرار گیرد. از سال 2014 پایگاههای اطلاعاتی بزرگ مانند الزویر و اشپرینگر، اقدام به ایجاد چنین سیستم های پیشنهاددهنده ای برای نشریات کرده اند. نویسندگان با استفاده از این سیستم های پیشنهاد دهنده می توانند نشریه مرتبط با پژوهش خود را شناسایی و سپس اقدام به ارسال مقاله کنند. چنین کاری می تواند زمان زیادی برای پژوهشگران ذخیره کند و آنها را در معرض ناکامی های مکرر ناشی از عدم پذیرش مقاله قرار ندهد. سیستم هایی مانند سیستمی که وب آو ساینس اخیرا راه اندازی کرده است(https://mjl.clarivate.com/home) از همین جمله اند.
اما متاسفانه هیچ کدام از سیستم های پیشنهاددهنده این نشریه های بین المللی، نشریات فارسی زبان را پوشش نمیدهند. از اینرو نویسندگان فارسی زبان، بسیاری از نشریاتی را که بصورت بالقوه میتواند محل انتشار پژوهش های آنها باشد را از دست می دهند و یا آزمون و خطاهای زمان بر در ارسال مقاله به نشریات، انجام می دهند. در ایران سالانه حدود 50000 مقاله در بیش از 1600 نشریه علمی معتبر وزارت علوم و وزارت بهداشت منتشر می شود که نویسندگان همگی این مقالات فرایند سردبیری و احتمالا اتلاف زمان برای پیدا کردن نشریه مناسب را تجربه کرده اند. سیستم ژورنال یاب رایسیست(https://journalfinder.ricest.ac.ir) که توسط مرکز منطقهای اطلاعرسانی علوم و فناوری توسعه داده شده است می تواند در این رابطه به پژوهشگران کمک کند.